Mijn hoofd vult zich wel eens vaker met groot gedachtegoed. Zo ook afgelopen week, toen ineens inspiratie voor deze blogpost uit de lucht kwam vallen. Ik heb mijn dagboek erbij gepakt en ik ben letterlijk gaan schrijven over het volgende: jezelf open stellen voor een ander.
Gezien mijn blog de afgelopen tijd ook als een soort online dagboek is gaan fungeren, kan ik het nu niet laten om mijn geschreven tekst hier te delen. Want het delen van je eigen verhaal vormt in feite altijd de eerste stap in open stellen. En hoe mooi zou het zijn als mijn gedachten een ander wellicht zouden inspireren of in ieder geval over dit thema zouden doen laten nadenken? Oftewel ik stel mijn kwetsbaarheid hier maar eens dubbel en dwars ten toon. Yes. Echt waar.
Ik keek vanochtend naar een video van Vera. Een video die mij gelijk bracht tot een nieuw thema voor een blogpost: open stellen. Want eerlijk is eerlijk, ik doe dat niet al te snel of beter gezegd met grote moeite. En vaak lukt transparant zijn juist naar diegenen die mij het meest dierbaar zijn mij het minst goed. Voor mijn gevoel klopt daar iets niet aan.
Is het een vorm van angst? Ja, ik denk het wel. Zo ben ik bang dat mijn geliefden zich zorgen (zullen) maken. Vind ik het lastig om onwetend te zijn over hoe een boodschap bij een ander binnenkomt. Begrijpt diegene mij wel of juist niet? Wat dat betreft ben ik altijd een beetje op mijn hoede voor aanstaande vragen. Want daar zit je dan met je mond vol tanden als je zelf het antwoord op die vraag niet weet. Of je zou juist het liefste deze vragen uit de weg willen gaan. Al dit bovenstaande komt bij mij eigenlijk op één en hetzelfde neer: waar ik bang voor ben is dat ik mij na het tonen van mijn kwetsbaarheid, nóg kwetsbaarder zal voelen.
En dat terwijl ik ergens ook het besef heb dat er hier diep in mijn lijf verzet tegen bestaat. Verzet tegen gevoelens van angst die mijn wereld kleiner doen maken dan dat deze in werkelijkheid is. Ik zie het als volgt voor me: ik heb besloten om mijn ankers diep in de zeebodem uit te gooien. Als houvast en als een soort punt van herkenning, mocht ik de weg kwijt raken. Na verloop van tijd voel ik dat de wind harder gaat waaien en mij naar een nieuwe bestemming wilt brengen. Maar dan kom ik er plots achter dat ik in mijn eentje dat anker niet van zijn plek krijg. Na diverse keren trekken, raak ik gefrustreerd en lichtelijk in paniek. Wat nu?
Op dit punt begint voor mij precies het durven open stellen voor een ander. Namelijk op het moment waarop je merkt dat je zelf een situatie niet meer kunt omvatten. Op zo’n moment leidt openheid tot verbinding en verdieping met een ander. Het deelt onze – aanvankelijk zo – grote zorgen in meer kleinere en behapbare stappen. En belangrijker nog: het laat je beseffen hoezeer je door liefde gedragen wordt. Doordat openheid laat zien dat je er niet alleen voor hoeft te staan.
Je kwetsbaarheden in de etalageruit zetten is eng. Ik geef toe: meer dan eens heel eng. Maar het leidt er wel toe uiteindelijk dat andermans kwetsbaarheid ook vanzelf in jouw eigen behulpzame handen ten deel kan vallen. Zo brengt die eerdere angst voor het meest openlijke stukje kwetsbaar zijn, heel wat mooiers teweeg. Iets wat het waard is om voor open te gaan staan en het zelfs in je eigen kleine angstwereld te delen.
Samen delen in openheid vormt een deur richting connectie met elkaar. En vormt een post van waaruit je nieuwe wegen kunt ontdekken. Wegen die het waard zijn om je eigen anker voor uit het zand te halen. Simpelweg omdat ik dan besef dat ik niet zal zinken, als de golven mijn kant op dreigen te komen. Want door kopzorgen te delen met iemand, lijkt dat anker opeens een heel stuk lichter te zijn. Alsof dierbare handen plotseling een handje helpen en ervoor zorgen dat dat anker vleugels krijgt.
Because if your mind is like a parachute, it will work a lot better when it its open. Let maar eens op!
X Soof
SoofvanBoof 